После выхода второй книги Насты Кудасовой «Рыбы», которая увидела свет только что, и в преддверии третьей ее книги, которая выйдет вот-вот, Текстура публикует новые стихи поэта.
Наста Кудасава, паэт. Нарадзілася 25 мая 1984 г. у Рагачове. Аўтар кніг «Лісьце маіх рук», «Рыбы».
СЛУП
Сусьвету ўсьлед глядзець, як Лоту,
не паднімаючы рукі.
Стаіць самоту страшнаротую,
не расчытаную нікім.
Стаяць, маўчаньне ў неба сеючы,
тугая соль — на языку.
Мне вечнасьць абдымае плечы
і боль вымае — па радку…
*
вершы —
каб вымяраць вяршыні
ці, выміраючы
ў горы вершавым,
высвабадзіцца ў разлог птушыны,
туды,
дзе гняздуюцца сэрцам шырэйшыя,
дзе я ня буду вачмі лісьлівіць,
рук абцяжарваць нішчымнымі ласкамі —
словы разьвешу лупатымі сьлівамі
і абярнуся
ластаўкай.
*
не хачу ні мора, ні літасьці.
толькі б з гэтага болю выпаўзьці.
нібы ўласная скура мне здрадзіла
і па мясе разьдзёртым градзіны
скачуць вусьцішна, саламейна.
забяры мяне ў рай кялейны,
ласкай пекла маё прычашы,
каб — душа. і вакол — ні душы…
*
разьбягаюцца anni domini —
новых зморшчынак разьбяры,
я й сама на зямлі паломная —
вечны восеньскі пілігрым,
я й сама, што ні ўдых, рухомая —
пругкіх сэрцаў гартую спрыт!
закунежу і вылечу ў комін…
варажбітка. завея. ліліт.
НА РАЗВОДЗЬДЗЕ ДНЯПРА
лусьні крыгамі,
у бераг плясьні,
размачы зачарсьцьвеньня нуду!
бачыш,
стомлены змрочны саньясін —
я
пустымі шляхамі брыду,
бо
зрываюцца людзі,
як ноты,
на паўсьпеве
і ў горле стаяць
незагойным гаркавым налётам,
што ня выкашляць
і не назваць.
*
а водар твой мяне вядзе
туды, дзе ў пушчы бездарогай
шукае ноты ў барадзе
і грае Пан касматаногі,
дзе столькі вечнасьці ў гудзьбе,
што ўжо ня страшна ведаць — хто ты…
і хочацца любіць цябе
да самай незваротнай ноты.
*
кінь мяне,
і так закамянелая —
моўкну я шляхоў тваіх наўзбоч.
тысячы гадоў сівілай пела я
сераду твайму —
вярні мне дождж!
каб абмыцца вольніцай самотнаю
там,
дзе мы — нязбытныя — прайшлі,
як праходзіць слава пустаротая,
як усё
праходзіць
на зямлі.
*
высьпяваем у сьпеве —
галасоў каласы.
не пытай, хто пасеяў
нас у полі пустым,
не схіляйся,
бо шэрань
хутка ўсходы дзяўбе, —
да астатняга зерня
сьпей сябе.
*
ведаць бы,
што не перапоўніцца
мора,
як ні прымае захады,
што — шчасьлівыя —
рыбіны моляцца
і сьпяваюць харалы алаху
усяводнаму,
і не зрываюцца
галасоў пуцяводныя ніці,
а растуць, абтрасаючы памяць,
і сягаюць наверх
крыніцамі.
